Inleiding tot emo en emocore

Het woord ‘emo’ klinkt ons deze dagen zeer bekend in onze oren, maar wat is het? Gaat het enkel om deprimerende jongeren die hun armen vol krassen of zit er meer achter dan wat wij van hen denken? Wij gingen op zoek naar de oorsprong, wat emo inhoudt, hoe het zo bekend werd, wat de gevaren zijn, enzovoort. We legden de opkomende emotrend bloot en dit is wat we vonden.

Emo is een jeugdcultuur, dat kunnen we zien aan de hand van de kledij, muziek, druggebruik, taal, groepsleven en cultuurverspreiding.
We gingen dus kwantitatief te werk, maar we selecteerden de artikels op kwalitatieve wijze. We maakten dus, zoals in de meest voorkomende gevallen, gebruik van een combinatie van zowel kwantitatief als kwalitatief onderzoek. We baseerden ons dus zowel op de hoeveelheid informatie, als op de inhoud die ze bevat. Zo trachten we een dieper inzicht in het thema ( of in dit geval jeugdcultuur ) te verkrijgen.

Situering  

Emocore komt van de hardcore dat afgeleid is van punk. Punk was een tegencultuur tegen de maatschappij. Hardcore en Gothic zijn subculturen van de punkcultuur. Gothic wordt geassocieerd met zwart, heavy metal, en veel piercings en tattoos. Hardcore wordt dan weer geassocieerd met racisme en fascisme, metal of metalcore, zwart en Straight – Edge.

Situering in de samenleving

Emocore, oftewel emotional-hardcore, is een subcultuurmengeling. Het is een afscheiding van hardcore en gothic dat op hun beurt subculturen zijn van punk. Punk was ten eerste bedoeld om te rebelleren tegen de maatschappij van de jaren 50. Twintig jaar nadien is de punk beweging onstaan.
Emo is ook een tegencultuur omdat emo’s hun emoties laten voortvloeien en zelfs uitvergroten. Vooral de negatieve emoties zoals triestheid, droevigheid gaan ze uitvergroten tot grote emotionele problemen. De maatschappij en ook de opvoeding bereidt ons voor om hard te zijn.

Tegenwoordig is emo heel erg mainstream geworden. Door middel van de media is emocore in de jaren 80 van underground naar mainstream gekatapulteerd. Maar dit zinde niet alle bands. Als tegenreactie en stootten zij emocore van zich af. Minder bands wil zeggen minder media belangstelling waardoor de emocultuur terug naar underground sukkelde.
In de jaren 90, samen met de 3de emogolf, komt de emocultuur terug opzetten met vernieuwde versies van de oude emomuziek. Tot nu blijft emocore populairder worden. Bands zoals Tokio Hotel en Panic At The Disco! krijgen succes omwille alle media aandacht. Doordat emocore zo erg op de voorgrond worden geplaatst gaan platenbonzen ook een graantje willen meepikken. Zij kijken welke groepen zich het beste aansluiten qua uiterlijk en muziek en nemen hen vervolgens aan. Maar zoals elke rage zal deze ook wel in een bepaalde tijd uit de schijnwerpers verdwijnen.

Nu even een kijk op hoe de maatschappij tegenover emo’s staat. Zoals bij elke groep zijn er tegenstanders, mensen die het zich niet aantrekken en natuurlijk ook voortstanders.
Voorstanders: Zij pleiten ervoor dat emo’s gewoon mensen zijn. Ze mogen zoals iedereen luisteren naar welke soort muziek dan ook en ze mogen een mening, uiterlijk, enz hebben zoals elke ander mens.
Tegenstanders: Hierin zijn ook verschillende groepen terug te vinden. De ene vindt emo’s overdrijven, het zijn na-apers van de punkcultuur en nemen het emo zijn veel te serieus, doordat ze zich zo gaan kleden lijken de jongens net meisjes. De andere groep is niet tegen de aanhangers maar tegen emocore zelf. Het is een cultuur die stukken van gothic en hardcore hebben overgenomen en daarom zijn ze niet origineel. Ook het emotionele gedoe schiet veel mensen in het verkeerde keelgat.

Zie ook volgende artikels: Krezip vol4 Marco Borsato Shuffel tutorials (video) Leren jumpen emo muziekstijl Emocore en de cultuur daarrond Kledij voor the emocore Melbourne shuffle indie, dressy en nerdy emo